Susanna Tamaro‘dan blog yazarlarını kızdıracak sözler
Susanna Tamaro'dan blog yazarlarını kızdıracak
sözler
Yeni “e- hayatlar” hakkında ne düşünüyorsunuz? Sanal bir dünyada duyarlı ve duygusal kalmak mümkün mü?
Böyle bir dünyada insani duyguları koruyabilmek sanırım oldukça zor. Belki sadece bunun dışında olanlar, sanallaşan ve gittikçe soyut bir hal alan bu yeni hayat tarzının sınırlarını ve tehlikelerini açıkça görebilir.
Böyle bir dünyada yazmak zor olmuyor mu?
Elbette zor oluyor. Bunun özellikle iki nedeni var. Birincisi, yazmak son derece yoğunlaşmak isteyen bir işken günümüz dünyası bu konsantrasyona izin vermiyor. Öte yandan, yazmak -en azından benim anladığım şekliyle- insanın karanlık yönünü deşmek anlamına gelir ki, çağımız bu derinliği hiç sevmiyor. Günümüzde, insanın bilimsel denetime ve yönteme gelmeyen böyle gizemli bir yanı olduğu kabul edilmek istenmiyor.
Kitabın geleceğini nasıl görüyorsunuz? Örneğin, Umberto Eco e-kitabın gerçek kitabı asla yenemeyeceği görüşünde. Ona katılıyor musunuz?
Umberto Eco’nun görüşüne tamamıyla katılıyorum. Kitap, yeri doldurulmayacak bir nesnedir. E-kitap çok rahattır. Ben de yolculuğa çıktığımda kilolarca kitap taşımak yerine yanıma bunlardan bir tane alıyorum, ama gerçek bir kitapla e-kitap okumak arasında fark var. Bazen bana imzalatmak için getirdikleri bir kitaba bakıyorum da, sanki binlerce meydan muharebesi yaşamış gibi görünüyor. Kahve lekeleri, domates sosu lekeleri, altı çizili satırlar, kenara alınmış notlar... İşte bu kitaplara bayılıyorum, çünkü okurun hayatını paylaşmış oldukları belli. Oysa elektronik kitap böyle bir şeyi asla yaşayamayacaktır.
Blog yazarları hakkında ne düşünüyorsunuz? Herkes bir şeyler yazıyor ve bu e- sözcüklerini yayınlamaya yelteniyor. Yazar olmak bu kadar kolay mı?
Blog yazarlarının gerçek yazarlar olduğuna inanmıyorum. Bu, en azından benim yazıya yüklediğim anlam karşısında böyle. Blog yazarlığı, başka türlü bir anlatım yolu. Çağımızın birbiriyle ilintili bu tip aynaları çoğunlukla yüzeysel oluyor. Kaldı ki, gerçek bir yazar olabilmek son derece zordur. Her şeyden önce yetenek ister ki, bu, hayatın bir armağanıdır. Yazarlık zengin bir kültür gerektirir ve bir de acı çekebilme yeteneği şarttır. Yazının yaratıcı işlemi sırasında ortaya çıkan güçlük, zahmet, acıdır. Bunlarla yüzleşebilmeyi bilmek gerekir ki yazının derin noktasına varılabilsin. Ancak başka bir açıdan bakılacak olursa, yazdıklarınızı kitap olarak yayınlatabilmeniz de çok zor. Ben başladığımda internet yoktu ve ilk kitabımı kabul edebilecek bir yayınevi bulabilmek için on yılımı harcadım.
Peki, ya edebiyatın gidişatı nasıl sizce?
Edebiyatta neyin ilgi çektiği, yaşadığımız anı yansıtır aslında. On yıldır polisiye ve gerilim kitapları satıyor ve bunlar okuru son derece basit bir dile alıştırarak edebiyatın yerini aldı. Elbette ben de biraz oyalanmak istediğimde bunlardan okuyorum, ama edebiyat çok daha derin bir uğraş. Ayrıca eklemek gerekir ki, internet kullanımından kaynaklanan genel bir zihinsel tembellik var. İnternete ayırdığımız zamanı edebiyat için harcayabiliriz. Ama insanların buna niyeti yok, bunu neden yapması gerektiğini anlayamıyor, çünkü edebiyatın yararsız olduğu mesajı verildi ve yaygınlaştırıldı. Oysa edebiyat, insanın oluşumu için temeldir. Edebiyat bize insanın olmanın anlamını yansıtır. Buna inanmanın çok önemli olduğunu düşünüyorum.
Kısa süre önce yeni romanınız “Sonsuza Kadar” yayımlandı. Matteo ile Nora’nın hikâyesi üzerinden giderek yaşamı, ölümü, insan olmayı irdelediğiniz bu kitabı yazarken neydi amacınız?
İnsanın, bugün sürdürmekte olduğu yaşama direnebilmesi için kılavuz olacak bir el kitabı yazabilmeyi hedefledim. Anlamlı ve gerçek bir hayat yaşamak isteyen bireylerin, hâlihazırda önemsedikleri şeyleri nasıl ateşe atabileceklerini, onlardan nasıl kurtulabileceklerini göstermek istedim. Son otuz yılda gerçekleşen hızlı gelişim teknolojik açıdan harika sonuçlar yarattı, ama öte yandan tehditler de çıktı ortaya. Teknolojinin kölesi olmak, sınırsız bir tüketime zorlanmak gibi… Unutmamalıyız ki nesneler insan içindir, insan nesneler için değil. Sanırım önümüzdeki yıllarda gözü tokluk, yalınlık yolunu seçmemiz, gerçeklik ve insan ilişkilerindeki özü yakalayabilmemiz için şart olacak. Bunları anlattım kitapta da...
Hattat. Hasan Rızâ ve Kâmil Akdik’den sülüs ve nesih yazılarını, Hulûsi Efendi’den nesta’lik, Tuğrakeş İsmâil Hakkı Bey’den celi sülüs ve tuğrayı, Ferid Bey’den divânî yazıyı meşk etti. Tashihsiz yazı ustası. Bir çok câminin kuşak yazısını yazdı. Çok sayıda celi levha, sülüs-nesih murakka’ ve meşk kıtaları yazdı. Hat sanatını insanlara sevdirdi.
İstanbul'da doğdu. Vefa Lisesi'nden mezun olduktan sonra Daru’l-Funun'un Fransızca ve Farsça Bölümlerini bitirdi. İslam Edebiyâtı’nda Leyla vü Mecnun Mesnevisi Başlıklı Tez'iyle İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakultesi'nda doktorasını ilk veren doktora öğrencisi oldu. Beşiktaş Sultânisi'nde başlayarak İstanbul'un çeşitli Liseler'inde, son olarak da Kabataş Erkek Lisesi'nde Fransızca, Türkçe ve Edebiyat Öğretmenliği yaptı. Üniversite Reformundan sonra Edebiyat Fakultesi Türk Dili ve Edebiyâtı Bölümü'ne Metin Şerhi Doçenti oldu. 1941 de profösörlüğe yükseldi. Eski Türk Edebiyâtı Kürsüsü Başkanlığı'na getirildi. Şiirlerini önce Serveti Funun'da, daha sonra Edebiyat Gazetesi, Gündüz, Gençlik dergilerinde yayımladı. Asıl uzmanlık alanı Divan Edebiyatı Araştırmaları yanı sıra İran ve Pakistan’dan yaptığı Çeviriler'le, Cumhuriyet Dönemi'nde
Attar, ebru ve cilt sanatkârı. 1920 Üsküdar doğumlu olan Mustafa Düzgünman, ebruyu, akrabâsı olan Necmettin Okyay’dan öğrenmiştir. Bu sanata ilk önemli katkısı, ustasının bulduğu çiçekli ebru tarzını ıslah etmesidir. Papatya ebrusu onundur. Çamlıca toprağı yanında bâzı pigment boyaları da ilk o kullanmıştır. Bu sâyede Türk Ebrusu’nun kalitesi dünya ebrusu seviyesine yükselmiştir. Sanâyi Devrimi sonrasında el emeği gözden düşünce, birçok sanat dalıyla birlikte, ebru da târih sahnesinden silinmenin eşiğine gelmişti. Mustafa Düzgünman bu kötü gidişe tek başına direndi ve İnançla üretti. Bu sâyede, Türk Ebru Sanatının geleneksel tekniği ve bilgi birikimi, arada bir kopukluk olmadan, yeni kuşaklara aktarılmış oldu
Türkolog. 1933’te Balıkesir’de doğdu. 1964 yılında Atatürk Üniversitesinde profesör oldu. 1965 yılından îtibâren vefat edinceye kadar Harvard Üniversitesi’nde Eski Türkçe ve Osmanlı Türkçesi dersleri verdi. 1997’de Ayvalık’ta Alibey Adasında Harvard ve Koç Üniversitelerinin işbirliği ile benzersiz akademik bir ortak oluşturduğu Osmanlı Türkçesi Yaz Okulu’nu başlattı. 28 yıl aralıksız olarak yayımlanan Türklük Bilgisi Araştırmaları (The Journal of Turkish Studies) dergisi ile yerli ve yabancı uzmanların eserlerini Türkolojinin hizmetine sunan Şinâsi Tekin’in eşi Gönül Alpay Tekin’le birlikte doğu dilleri ve edebiyâtının kaynakları dizisinde altmıştan fazla metin yayımlamıştır.
İstanbul Şehremini’de doğdu. Babası Hâfız Hüseyin Efendi (1899-1969), annesi Feride Hanım’dır. 1942 yılında ilköğretime başladı, lisede okurken babasının teşviki ile İstanbul belediye Konservatuarı’na giren Sezgin mezuniye-tinin ardından vatani görevini tamamladıktan sonra 1958’de İzmir’e yerleşti. 1959’da İzmir Radyosu’nun sınavını kazanarak “yetişmiş sanatkar” olarak göreve başladı. Aynı yıl içinde solist, bir diğer sınavla da “Birinci sınıf ses sanatkarı” unvanını aldı. 1967 yılından itibaren aynı kuruluşta stajyer sanatkârlara öğretmenlik yaptı. 1973’de İzmir Radyosu’nda “Klasik Koro Şefi” oldu. 1976’da İstanbul Devlet Türk Mûsikîsi Konservatuarı Öğretim üyeliğine başladı.